ชฎาพร ชินบุตร
ทำไมเราต้องมาเดินมิตรภาพ ?
การเดินในครั้งนี้ ถือเป็นพื้นที่ให้ประชาชนได้แสดงออกถึงความต้องการ นำเสนอปัญหาในแต่ละพื้นที่ที่กำลังเผชิญอยู่ในขณะนี้ สถานการณ์ปัจจุบันที่ดูจะปกติแต่นี่คือความไม่ปกติ เราถูกทำให้อยู่เฉย เงียบ และห้ามกระทำการใดๆ อะไรหลายๆ อย่าง โดยข้ออ้างเรื่องความสงบของประเทศชาติ ใช้เป็นกรอบเพื่อจำกัดสิทธิ เสรีภาพของประชาชน ซึ่งในการออกมาเดินเราต้องการที่จะสื่อสารทั้ง 4 ประเด็นที่เรามองไปทางไหนก็เห็นแต่ปัญหาและปัญหา ความมั่นคงของเราอยู่ตรงไหนในตอนนี้? ภาครัฐไม่สามารถเป็นที่พึ่งให้กับประชาชนได้ นอกจากเราต้องพึ่งสองขาที่เรามีอยู่ การออกมาเดิน 1 ก้าว เราได้พูดคุยปัญหากับเพื่อนระหว่างทาง พบเจอมิตรภาพ ซึ่งหาได้ยากในปัจจุบัน เราหันหลังให้อำนาจรัฐที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย นอกจากเป็นเครื่องประดับของสถาบันหนึ่งทางสังคม … กูไม่ได้โง่ นี่เป็นคำพูดของเพื่อนคนหนึ่ง หลังจากดูโฆษณาชวนเชื่อของแท็กซี่รายหนึ่ง ซึ่งจัดทำโดยรัฐ ที่บอกเล่าว่าแท็กซี่ในประเทศเรามีคุณภาพ บริการดี และไม่เอาเปรียบชาวต่างชาติที่เข้ามาเที่ยวประเทศไทย แต่ในความจริงปัญหาแท็กซี่ไม่เคยหมดไป แต่ยังมีปัญหามากขึ้นเรื่อยๆ ตามหน้าข่าวต่างๆ ที่เรามักพบเห็นกันบ่อยๆ
ซึ่งมันบ่งบอกอะไรได้หลายอย่าง ว่าคนกำลังอึดอัด และเอือมละอา กับปัญหาที่ไม่ได้รับการแก้ไขอย่างแท้จริงนี้มากแค่ไหน แต่ไหนละพื้นที่ที่เขาสามารถแสดงออกได้ พื้นที่ที่เขาสามารถวิพากษ์วิจารณ์รัฐ ข้าราชการ หน่วยงานต่างๆ ของรัฐ ที่ทำงานไร้คุณภาพ ชุ่ย และฉ้อฉล ได้อย่างเปิดเผย แทบไม่มีพื้นที่ให้เขาได้แสดงออก นอกจากการตั้งสเตตัสโพสต์เฟสบุ๊ค บอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวันที่เป็นอยู่ ลงไปในนั้น ซึ่งในตอนนี้เรามีกฎหมายความผิดทางคอมพิวเตอร์ออกมาใช้แล้ว ซึ่งการตีความในทางกฎหมายมีความไม่ชอบธรรมในหลายกรณี และมีการนำเอากฎหมายมาใช้ในการจัดการคนไม่ให้มีปากมีเสียง กระทำให้คนไม่กล้าแสดงออกซึ่งสิทธิของตัวเอง “นี่เรายังเป็นคนอยู่ใช่ไหม แม้แต่พูด เขียน ก็ยังไม่ได้ ต่อไปความคิดเราก็คงถูกห้ามด้วยเช่นนั้นสินะ” … ปัญหามันมีอยู่ทุกพื้นที่ แต่พื้นที่แสดงออกมันถูกจำกัด เพราะความมั่นคงที่ไร้ซึ่งยางอาย
